Lite om skolan / Trochę o szkole

Nu har jag tillbringat tre dagar på skolan så jag kan berätta lite hur det är. Det är alltså ingen vanlig skola. De flesta barnen går till en annan skola hälften på dagen eller några dagar i veckan, en del av dem är hela dagen där. Barnen är inte riktigt vanliga heller. Man ser på många att de kommer från missgynnade familjer, antingen söker de för mycket uppmärksamhet eller är väldigt explosiva eller till och med agressiva. Några stycken är också lite utvecklingsstörda men många är faktiskt söta.

Svårt att säga om det är en norm här men det verkar som den skolan fungerar som ett ställe där man kan förvara barn och inte lära ut dem saker. Det finns några lärare som ska ha lektioner. De läser eller pratar Bibel, en gång var det lite matte. Annars gör barnen vad de vill (oftast springer runt eller slåss) och lärarna går in och ut hela tiden, tar emot telefonsamtal och kollar på sina mobiler. Idag var jag med en lärare som åt frukost med cola och kakor till (!), berättade lite om änglar och om att man ska vara rädd för djävulen, gav barnen en bild att färglägga (de hade 1,5 timme för det) och annars bara skrek på dem, tvingade dem att sitta stilla och göra ingenting och ibland bara sade elaka saker till vissa. Sedan kom det TV för att filma (som sagt organisationen är jättekänd) och då plötsligt gjorde hon en mattelektion för TV. Wow! Men hon var extrem, vissa är faktiskt snälla. Det roligaste så länge var en musik lektion då vi sjöng religiösa sånger med gitarr.

Ok, men vad gör jag där då? Grejen är att ingen säger till mig eller de andra vad vi ska göra. Så ingenting, eller vad jag vill. Så länge har jag lekt med yngre barnen när äldre hade matte och på rasten, hjälpt med läxor, och kört lite lektioner i engelska. Jag frågade om jag kan göra en presentation om Sverige och fick lite papper för att göra det. Började klippa ut snöflingor och plötsligt ville alla göra det. Det verkar som de är sugna på att göra något men de får för lite stimulans. I alla fall, om jag vill överleva tre månader där måste jag ta initiativet själv, annars ska jag uttråka mig till döds. Och det är det som är planen.

Från andra saker försöker jag gå mer till fots och åka mindre buss, helt ok, känns som mer efektivt sätt att ta sig runt än buss (till fots ca 30 min till jobbet och till centrum) och så ser man mer också. Förstår bara under dagarna, skulle aldrig våga gå runt på kvällarna. Jag provade på någon dynamisk yoga igår också, men jag är inte tillfredsställd, inte säker om jag hittar en bra klass för mig här, men bättre det än ingenting. Och i helgen åker jag ut från stan, då ska ni äntligen få några fina strand- och skogsbilder! Och så hoppas jag på att hyra en cykel också, jippie!

Spędziłam już 3 dni w pracy w szkole, więc mogę trochę opowiedzieć. To nie jest zwykła szkoła i to nie są zwykłe dzieci. Wiele z nich chodzi do innej szkoły parę godzin na dzień albo parę dni w tygodniu. Wiele ma też widoczne problemy, proszą się zbyt nachalnie o uwagę, są wybuchowe, agresywne albo nawet trochę upośledzone. Ale jest też dużo całkiem fajnych dzieciaków.

Trudno mi powiedzieć, czy to jest norma, ale akurat ta szkoła funkcjonuje bardziej, jak przechowalnia dzieci niż jak miejsce, gdzie czegoś można się nauczyć. Jest parę nauczycielek, które mają mieć z nimi lekcje. Więc czytają albo mówią o Biblii, raz była matematyka. Poza tym dzieci robią to co chcą (najczęściej biegają albo się biją), a nauczycielki wychodzą, kiedy chcą, odbierają telefony i gapią się w swoje komórki. Dzisiaj byłam z nauczycielką, która przyniosła se śniadanie (jajecznicę) i zajadała razem z ciasteczkami i cocacolą, poopowiadała trochę o archaniołach i że należy się bać diabła, dała dzieciom obrazek do pokolorowania (zadanie na 1,5 godz.), a poza tym tylko po nich krzyczala, kazała im siedzieć w ławkach, patrzeć prosto i nic nie robić. Plus parę złośliwych komentarzy ("jak będziesz robisz takie miny, to nigdy nie znajdziesz chłopaka"). A potem przyszła telewizja kręcić (bo to znana organizacja), więc zrobiła spontaniczną lekcję matematyki. Wow! Ale spoko, niektóre nauczycielki są całkiem w porządku. Najlepsze do tej pory było śpiewanie religijnych piosenek z gitarą.

Ok, i co ja tam robię? Sęk w tym, że ani mi ani żadnej innej wolontariuszce nikt nie mówi, co mamy robić. Do tej pory bawiłam się trochę z modszymi dziećmi kiedy starsze miały matmę i na przerwach, pomagałam jednej dziewczynce z zadaniu domowych i uczyłam trochę angielskiego. Dzisiaj zapytałam, czy mogę dostać trochę papieru i zrobić prezentację o Szwecji. Przysiadłam tylko, żeby wyciąć śnieżynki z białego papieru i od razu się zleciała kupa dzieciaków, które chciały wycinać. Mam wrażenie, że one wszystkie, jak to dzieci, chcą coś robić, tylko nikt ich za bardzo nie stymuluje za bardzo. Szkoda. W każdym razie, jak chcę tam przeżyć, muszę się wykazać inicjatywą, bo umrę z nudów. Taki mam plan.

Z innych rzeczy porzucam stopniowo autobus na rzecz chodzenia pieszo, jest bardziej efektywnie (30 min z buta do miasta i do pracy), a i można więcej zobaczyć. Oczywiście za dnia, wieczorem się nie odważam. Spróbowałam dynamicznej jogi w mieście, ale nie czuję się usatysfakcjonowana (za to czuję, że sobie naderwałam udo, hehe), zobaczymy, czy znajdę coś lepszego. W weekend w końcu wyrywam się z miasta. Będzie las, plaża i uwaga! mam nadzieję - rower! No i pewnie piękne focie!

Lördag i San José / Sobota w San José

Dags för några bilder. Jag och andra volontärtjejer besökte San Josés största park - La Sabana med ett konstmuseum, en damm, mycket bambu och några roliga djur. På natten fick jag uppleva också lite lokal clubbing. Nästan som överallt men mer packad och med mer kroppskontakt. Jo, checkad. 

Pora na parę zdjęć. Odwiedziłyśmy z innymi wolontariuszkami największy park w San Jose - La Sabana. Muzeum sztuki, staw, dużo bambusa i parę śmiesznych zwierząt. Wieczorem doświadczyłam też lokalnego clubbingu. Prawie jak wszędzie, tylko większy ścisk i więcej kontaktu ciał. Hah, cóż, zaliczone. 

Jag & Patrizia (från Italien)

Bambuuuus!

Wiewiór. 

"La agricultura"Francisco Amighetti Ruiz

Jag har hittat en vegetarisk restaurang! Yaaaay! To, co wygląda jak szynka, też jest warzywem. Pychotka!

Idag kom det äntligen lite sol och det känns direkt att den är mycket starkare här. Dagen på jobbet började men en lokal fest för barn från skolor i området och sedan fortsätte det ganska lungt på skolan. Varken jag eller min nya kompis från Italien som jobbar med mig förstod hur saker fungerar på den här skolan. Men jag återkommer till det nästa vecka när jag förhoppningsvis fattar mer. Nu några soliga foton.

I min kvarter. W mojej dzielnicy.

En del av festen precis vid organisationen där jag jobbar. Orkiestra młodzieżowa, dokładnie przed wejśiem do organizacji, w której pracuję.

Barn i traditionella klänningar. Dzieci w tradycyjnych sukienkach.

Dzisiaj w końcu było trochę słońca i od razu czuć, że to nie to samo słońce. Pierwszy raz w życiu użyłam parasolki do ochrony przed nim. Dzień w pracy zaczął się od festynu zorganizowanego w dzielnicy dla dzieci z pobliskich szkół. Muzyka, taniec i te sprawy. Potem dzień przebiegł spokojnie w szkole, przy czym ani ja, ani moja ko-wolontariuszka z Włoch nie zrozumiałyśmy, jak ta szkoła działa. Nic to, pewnie wrócę do tematu, kiedy zrozumiem więcej. Tymczasem parę słonecznych zdjęć.

På projektet / Na projekcie

Min första dag på den nya arbetsplatsen. Jag måste erkänna att jag är imponerad. Mitt i en fattig kvarter står en jättestor institution - Obras del Espirítu Santo. Grundad av en präst för 12 år sedan som var bekymmrad över att folk inte går till kyrkan. Jo, är man hungrig så gör man inte det, konstaterade han och började med ett kök och gratis mat. Nu är det: ett kök där alla som vill får gratis mat 7 dagar i veckan, ett barnhem, ett daghem, en skola, en djurpark, en kyrka, en vanlig restaurang och nattvandringar i andra stadsdelar för att dela ut mat och kläder till hemlösa. Allt verkar så bra organiserat!

Idag har jag tillbringat ett par timmar på dagiset. Det var intressant men också ansträngande. Om man tänker på svenska standarder så är det underbemannat, även med volontärerna. Jag ska dock inte jobba där utan jag blev tilldelad till skolan med barn 7-12 år och då kan jag ha klasser i engelska, pyssel och liknande. Vi får se imorgon om de är mer högljuda än sina 3-åriga kompisar...

Teatro Nacional. 

San Jose centrum

Mój pierwszy dzień na projekcie. Muszę przyznać, że jestem pod dużym wrażeniem. W środku dosyć nieciekawej i biednej dzielnicy stoi wielka instytucja - Obras del Espirítu Santo. Założona 12 lat temu przez księdza, który zamartwiał się, że ludzie z okolicy nie chodzą do kościoła. Po pewnym czasie wpadł na to, że jak są głodni, to nie chodzą i założył stołówkę z darmowym jedzeniem. W tym momencie rozrosło się to do: darmowej stołówki dla wszystkich chętnych, otwartej 7 dni w tygodniu, domu dziecka, przedszkola i żłoka, szkoły, małego zoo, kościoła, zwykłej restauracji i nocnych patroli w innych dzielnicach San Jose, które rozdają jedzenie i ubrania bezdomnym. A wszystko zdaje się być super zorganizowane!

Dzisiaj spędziłam parę godzin w żłobko-przedszkolu. Interesujące i jednocześnie męczące psycho-fizycznie dosœiadczenie. Nie wiem, jak jest w Polsce, ale jak na szwedzkie standardy to jest tam zdecydowanie za mało personalu, nawet wliczając wolontariuszy. Wygląda jednak na to, że nie będę tam pracować, bo zostałam przydzielona do szkoły, do pracy z dziećmi 7-12 lat. Mogę z nimi mieć zajęcia plastyczne, z angielskiego itp. Jutro zobaczymy, czy są w stanie być głośniejsze od swoich 3-letnich kolegów... 

Jag klarade San Jose alldeles själv och gick inte vilse och det känns nästan som jag börjar gilla det. Det är extremt lätt att börja prata med människor och de verkar jätteintresserade i varifrån jag kommer och säger att min spanska är bra. Som tur är sticker jag inte särskilt mycket ut när det gäller utseendet, nästan ingen reagerar på mig när jag går på gatan själv men Jildou som är blond har det lite svårare, många stirrar på henne och komenterar etc. Det har jag sett själv igår när vi gick tillsammans. Jag vågade inte fota i stan för jag har sett 0 turister (ingen säsong just nu) och det skulle verkligen sticka ut. Men här kommer åtminstone en bild på min gata och en på de fantastiska pengarna. 1000 colones är ca 13 kr.

Udało mi się nie zgubić w San Jose i nawet zaczyna mi się tam podobać. Niezwykle łatwo zacząć z kimś rozmawiać i wszyscy wydają się być zainteresowani tym skąd jestem i chwalą mój hiszpański. W sensie na ulicy, w sklepie, w taksówce (bo taksówki są dosyć tanie i się nimi jeździ, a autobusy są śmiesznie tanie). 80 letni emerytowany nauczyciel Vladimir, którego spotkałam na "przystanku", powiedział, że mam ładną i kokieretyjną wymowę, hehe, a zaczęło się od przepraszam, czy tu jest przystanek. Całe szczęście nie rzucam się specjalnie w oczy z wyglądu, raczej nikt na mnie nie zwraca uwagi, jak idę sama, ale za to wczoraj widziałam, jak się ma Jildou, która jest blondynką. Wiele osób się gapi i komentuje. Nie odważyłam się robić zdjęć w mieście, bo nie widziałam ani jednego turysty, więc to by się rzucało w oczy (jest poza sezonem). Za to na możecie zobaczyć moją ulicę i te piękne pieniądze,  1000 colones to jakieś 6 zł. 

Andra dagen

Jag lever fortfarande och mår bra. Idag är det faktiskt dag tre för mig men jag hann inte skriva något igår. Det var för många intryck. Min roomie Jildou tog mig till stan med bus. Det var en upplevelse. Det finns inga hållplatser, ingen karta över linjerna, inga nummer, ni vet. Plus daliga vägar och galna förare. Jippie! Jag försökte komma ihåg var man stiger av och byter buss men jag tror inte att jag gör det. Vi får se, om några minuter tar jag samma resan själv, håll tummarna.

Sedan hade jag ett introduktionsmöte på mottagande organisationen ACI. De tar emot och skickar iväg massor med volontärer, verkligen. Det kändes bra. Efter lunchen hade jag en klass i spanska. De tänkte 6 timmars förberedelseklass i spanska för mig och en tjej från Italien som kom samma dag. Det handlade framför allt om skillnader mellan spanska från Spanien och från Costa Rica och mycket om kultur, geografi etc. Det var jättebra och jätteintressant. Läraren, en kille på 26 år som har rest ganska mycket själv berättade många intressanta detaljer om hur det verkligen är, t.ex. med ekologi, turism, välfärdssystem, ursprungsbefolkningen, utrotningshotade arter och liknande. Sådana saker som man inte skryter om i guideböckerna. Jag är mycket tacksam för en sådan intro. Jag återkommer säkert till många problem som han berörde.

Efter klassen åkte vi hem med buss igen men det var ännu mer galet än på morogonen, för att det var mörkt, regnade och det var dubbelt så mycket folk i stan. Och så en middag med familjen. Då insåg de att jag är 28 och inte 18 som de trodde, haha.

Äntligen har jag lite lokala pengar som heter colones (från Columbus) och är de vackraste pengarna jag har någonsin sett, med mycket flora & fauna på. Jag hoppas att idag ska jag få köpa lite frukt eller grönsaker, för det ingår inte i min familjs kost. Det är bara ris och bönor hela tiden. Jag kanske blir tjock när jag kommer tillbaka, var inte förvånade!


Dalej żyję i czuję się dobrze! Dzisiaj jest już w zasadzie dzień trzeci, ale nie zdążyłam napisać nic wczoraj. Za dużo wrażeń. Moja współlokatorka Jildou zabrała mnie do miasta autobusem i to było coś. Nie ma tu przystanków, żadnej mapy linii, numerów, nic. Do tego marne drogi i szaleni kierowcy. Hura! Usiłowałam zapamiętać, gdzie się wysiada i przesiada, ale coś mi się nie wydaje, że mi się udało. Za chwilę muszę pokonać tą drogę sama, także trzymajcie kciuki!

Jak dotarłyśmy do organizacji goszczącej ACI miałam spotkanie informacyjne. Oni przyjmują i wysyłają mnóstwo wolantariuszy, obecnie kilkadziesiąt osób jest w Kostaryce. Spotkanie było całkiem dobre, a po lanczu miałam lekcję hiszpańskiego. Przewidzieli 6 godzin lekcji na wstępie dla mnie i wolontariuszki z Włoch, która przyjechała tego samego dnia, co ja. Przede wszystkim było to o róznicach między hiszpańskim z Hiszpanii i z Kostaryki i dużo o geografii, kulturze, przyrodzie itp. Megainteresujące! Nauczyciel, 26 letni chłopak, który sam dużo podróżował, opowiedział mnóstwo ciekawych szczegółów o tym, jak to naprawdę jest z niektórymi sprawami, np. ekologia, turystyka, opieka społeczna, społeczności indiańskie, zagrożone gatunki etc. To, o czym nie przeczyta się w przewodnikach. Naprawdę się cieszę, że miałam taki wstęp, do wielu rzeczy musiałabym pewnie dochodzić przez wiele tygodni. Pewnie nie raz jeszcze do tego wszystkiego powrócę, także się nie rozpisuję.

Po lekcji wracałyśmy znowu autobusem, ale nic mi to nie pomogło, ciemno, deszcz, inna trasa i jeszcze więcej ludzi niż za dnia. Potem kolacja z rodziną, która odkryła ze zdziwieniem, że mam 28, a nie 18 lat, haha.

I w końcu mam trochę lokalnych pieniędzy, najładniejsze pieniądze, jakie widziałam! Z mnóstwem flory i fauny. Mam nadzieję, że dzisiaj uda mi się kupić trochę owoców albo warzyw, bo to nie wchodzi do diety mojej rodziny. Jest tylko ryż i fasola cały czas, także jak zgrubnę, to się nie dziwcie!

Det första intrycket / Pierwsze wrażenia

Resan var lång men gick utan problem. För första gången förstår jag vad jetlag innebär. Lite som en sjukdom men alla förväntar sig att jag ska vila idag så jag känner ingen press.

Jag blev uthämtad från flygplatsen och en jättetrevlig chaufför körde mig till mitt nya hem hos doña Maritza. Observera adressen:

Kvarteren Cordoba, från skolan Castro Madriz 150 m till öst, 100 m till norr och 5 m till väst. Svart dörr till vänster. Försök hitta mig på Google Maps!

Maritza bor med sina två döttrar, deras män och ett barnbarn. Huset är väldigt enkelt, rätt så litet och alla grejer verkar lite slumpmässiga. Det påminner mig mycket om mina farföräldrars lägenhet men jag har inte sett något liknande i Sverige för att kunna jämföra. Och så tar hon emot två volonätrer! Och det har hon gjort i 8 år nu förresten. Jag och en tjej från Holland delar ett rum på ca 8 kvm. Vi har en våningssäng och en TV. Det finns inga fönster, det finns inget varmvatten, det finns många små myror som jag inte ser utan glasögon men det finns internet! Det är lite fascinerande.

Jag ville ha en bonus lillebror och nu har jag! Santiago är 6 och innan han var tvungen att springa till skolan, hann vi hitta ett gemensamt intresse – min favorit spanska tecknade serie ”Pocoyo” (ha!). Generellt var det jättekonstigt att komma till någons hus kl. 6 på morgonen, jättetidigt! Särskilt att det kändes som 12 i min kropp.

Jag har sett lite av San José från bilen vid soluppgången. Det var ganska exotiskt och fint med alla bergen omkring. Sjukt mycket trafik och många roliga bussar och lastbilar. Kl. 10 började jag förstå regnperioden. Jag fattar nu att varken min jacka eller paraplyhatt ska klara det. Regnet kommer och går men intensivt.

Hela tiden är det ganska högljudt i huset – man pratar högt, lyssnar på typisk latin musik och kollar på såpoperor. Precis det man kunde förvänta sig. Och än så länge har jag kommunicerat på spanska! Inte så att jag förstår precis allt, men ändå helt ok.

Det var det om de första timmarna!

Podróż w skrócie przebiegła mi pomyślnie, choć była mega długa. Pierwszy raz w życiu przeżywam jetlag, uczucie trochę podobne do choroby. Zrywy energii i zmęczenia. Całe szczęście wszyscy wokół spodziewają się, że będę odpoczywać conajmniej całe dzisiaj, także nie odczuwam presji.

Z lotniska przesympatyczny kierowca zabrał mnie do mojego nowego domu u Pani Maritzy (doña Maritza). Uwaga – oficjalny adres:

Dzielnica Cordoba, od szkoły Castro Madriz 150 m na wschód, 100 m na północ i 5 m na zachód, czarne drzwi po lewej stronie. Znajdźcie mnie na Google Maps!

Doña Maritza mieszka ze swoimi dwoma córkami, zięciami i wnukiem w domu, który bardzo przypomina mi mieszkanie moich dziadków – rozmiarem, prostotą i wrażeniem przypadkowości wyposażenia. I do tego przygarnęła dwie wolontariuszki! I robi to od 8 lat, niesamowite. Dzielę pokój z Holenderką, która mieszka tu od dwóch tygodni. Mamy wspólnie jakieś 8 m², piętrowe łóżko i telewizor. Okien nie ma. Ciepłej wody nie ma. Są minimrówki, których na szczęście nie widzę bez okularów. No i jest internet! Fascynujące.

Spełniło się moje skryte marzenie o ”młodszym bracie” w postaci wnuczka. Santiago ma 6 lat i zdążyliśmy już znaleźć wpólne zainteresowanie moją ulubioną hiszpańską kreskówką ”Pocoyo”, zanim musiał pobiec do szkoły. Wyobraźcie sobie, że wpadacie komuś do domu o 6 rano, dziwne, uczucie, szczególnie, że na moim biologicznym zegarze jest 12, a tu ludzie śpią albo wstają.

San José widziałam tyle, co z samochodu i wygląda dość egzotycznie. Był piękny wschód słońca i widać wszystkie góry dookoła. Ruch niesamowity i mnóstwo śmiesznych autobusów i ciężarówek. O 10 zrozumiałam, co to jest pora deszczowa. Kurtka przeciwdeszczowa temu nie da rady. A nawet mój parasolkokapelusz. Pada zrywami.

Ogólnie cały czas jest hałas wdomu, jak nie pogawędki, to salsa z głośników lub telenowela z telewizora, czyli dokładnie to, czego można się spodziewać. I póki co, radzę sobie po hiszpańsku!!! Nie żebym wszystko rozumiała, ale komunikuję się.

To tyle na razie relacji z pierwszych godzin.

Om volontärarbetet / O wolontariacie

Det är andra gången jag ska engagera mig i volontärarbete utomlands. Den första gången kom jag från Polen till Sverige till ett projekt inom Europeisk volontärtjänst (EVS) som är nuförtiden en del av Erasmus + och som EU står bakom. Nu (imorgon!) åker jag med en organisation som heter PeaceWorks Sweden och som har jobbat med volontärutbyten sedan 70-talet. PeaceWorks är en del av ett internationellt nätverk ICYE och hela idéen bygger på det riktiga utbytet. Till skillnad från EVS betalar man en avgift för att delta i projektet och de pengarna gör det möjligt för en annan person (i bästa fall från Costa Rica, men kanske från ett annat medlemsland) att tillbringa lika mycket tid i Sverige och fǻ mat, boende och försäkring, precis som jag ska få i Costa Rica (och som är betalt från en annan persons avgift). Volontärer från hela världen bor och jobbar varje år på olika folkhögskolor i Sverige (själv har jag träffat bl.a. de från Kenya, Honduras, Taiwan, USA).

Schysst idé, tycker jag och allt detta för att bidra till fred i världen. Och jag tror att det fungerar. Många av mina kompisar har deltagit i volontärprojekt och de flesta engagerar sig vidare. Jag skulle kunna prata i timmar om det man får av det, men några av det viktigaste:
- personlig utveckling - man utsätts för situationer man skulle aldrig få uppleva hemma och så oftast klarar man dem, mycket att lära sig om sig själv.
- öppenhet för andra kulturer - främst den kulturen man jobbar i, inte alls samma sak som att vara turist, plus ofta en utmaning av att samarbeta med volontärer från andra länder.
- man fattar att välgörenhet behöver inte handla om jättestora saker - själva grejen med att volontärarbeta i länderna som verkar ha det bra, men ändå finns det små saker man gör som kan göra skillnad för vissa personer. Samma kan man bara göra hemma.
- att lokalt folk får träffa någon från en annan kultur - det tycker jag har värde i sig.

Om man vill veta mer så har jag lagt några länkar till höger (jag ska försöka samla fler bra grejer i framtiden).

Vad ska jag göra nu då? Jag ska jobba på en stor NGO i San José, Costa Ricas huvudstad. Jag vet inte mer än att jag ska hjälpa till på ett daghem. Jag försöker inte ha för många förväntingar, men om några barn får ha det roligt en dag på grund av mig, får lära sig något från mig eller får sin första inspiration till att åka utomlands någon gång, så blir jag glad.

Heja! Nu höll tummarna för min resa!


A teraz po polsku:

Po raz drugi jadę na wolontariat za granicę. Pierwszy raz z Polski do Szwecji w ramach wolontariatu europejskiego (EVS), który teraz jest częścią Erasmus Plus o ile się dobrze orientuję. Tym razem (jutro!) wyjeżdżam z organizacją PeaceWorks Sweden, która pracuje z wymianą wolontariuszy od lat 70. PeaceWorks jest częścią założonej po drugiej wojnie światowej międzynarodowej organizacji ICYE (patrz link po prawej), do której niestety Polska nie należy. Cała idea polega na wymianie. W odróżnieniu od EVS, płacę za udział opłatę, która umożliwia osobie z biedniejszego kraju (idealnie z Kostaryki, ale czasem i z innego kraju członkowskiego) pobyt w Szwecji z zakwaterowaniem, wyżywieniem i ubezpieczeniem, taki jak ja dostanę w Kostaryce (opłacony mniej więcej przez osobę stamtąd). Takich wolontariuszy jest co roku kilkunastu w całej Szwecji, najcześciej pracują i mieszkają w wiejskich "Szkołach Ludowych" (tak jak ja na moim EVSie). Niedawno spotkałam parę osób m.in. z Kenii, Hondurasu, Tajwanu i USA.

Ja uważam to za super pomysł, a cała wymiana ma przyczynić się do wspierania pokoju na świecie. I ja myślę, że to działa. Wiele osób, które znam, które wyjechały na wolontariat, nie skończyły na tym, ale dalej się angażują. Mogłabym godzinami mówić o zaletach wolontariatu, ale wymienię tylko te dla mnie najważniejsze:
- osobisty rozwój - człowiek wystawiany jest na sytuacje, z którymi nigdy nie spotka się w domu, i jakoś sobie z nimi radzi, dużo można się nauczyć o sobie samym.
- otwartość na inne kultury - przede wszystkim tą, w której przyszło człowiekowi pracować (zupełnie inne doświadczenie niż bycie turystą), ale też często wyzwanie współpracy z wolontariuszami z jeszcze innych krajów.
- można zrozumieć, że dobroczynność (czy jak to nazwać) nie musi od razu być jakimś wielkim projektem, który zmieni cały świat. Szczególnie w moim przypadku, gdzie wyjeżdżam do krajów, które mają się dobrze, można sobie uświadomić, że czasem bardzo małe rzeczy robią różnicę dla niektórych osób. I to samo można robić u siebie.
- że lokalsi mogą spotkać osobę z innego kraju, do którego być może nigdy w życiu nie pojadą, jest dla mnie wartością samą w sobie.

To taki skrót, postaram się rozwinąć dział linków po prawej, dla tych, którzy chcą wiedzieć więcej.

Ok, to co ja właściwie teraz będę robić? Będę pracować dla dużego NGO w San Jose, stolicy Kostaryki. Wiem tylko tyle, że przede wszystkim będę pomagać w opiece nad dziećmi w przedszkolu, które należy do tej organizacji. Staram się nie mieć żadnych oczekiwań, ale jeśli chociaż parę dzieci będzie miało ze mną udany dzień, nauczą się czegoś ode mnie, albo będę ich pierwszą inspiracją do późniejszych podróży, to mi wystarczy.

No to jadę, trzymajcie kciuki za podróż!