Puerto Viejo

Den här gången besökte jag Karibien och där ganska turistiskt ställe Puerto Viejo. Den här delen av Costa Rica är lite annorlunda, kulturellt ligger det närmare t.ex. Jamaica. I regionen bor de flesta mörkhyade personer i landet, det finns också få reservat av ursprungsbefolkningen. Två dagar är lite för lite för att utforska men man märker skillnader ändå – i arkitekturen, musiken (man hör framför allt reggae) och i att man luktar och ser marijuana överallt. På vägen såg jag också för första gången en plantage med bananer. Och några trafikolyckor i rad som gjorde att vi stod två timmar i en bilkö. Resultatet blev att vi kom dit sent och hade ett litet problem med att hitta någonstans att sova men till slut hittade vi ett trevligt hostel.

Det var jättebilligt att hyra cyklar (jag gillar modellen, välidigt enkel, praktisk och snygg) så vi cyklade en fin väg vid kusten, 12 km till en annan by Manzanillo. Själva byn var inte särskilt mysig men när vi kom in i naturreservatet, fick vi se världens finaste strander! Och den bästa biten var att vattnet var så varmt och vågorna så små! Den andra dagen var inte längre så fin så vi stannade i Puerto Viejo. Jag hade inte lika positiv upplevelse av staden, det fanns för mycket man ville bara sälja till turister och det kändes inte särskilt tryggt. Min kompis blev till och med bestulen på pengar (med kniv i handen) men allt slutade ganska bra. Stämningen passar kanske inte mig men jag kan tänka mig att det är ett rätt ställe för alla som gillar rasta. Och en stor plus för den bästa maten sedan länge! 

5$ kompisar för en dag
Kumple na jeden dzien za 5$ 

Widoki jak z fototapety

Obligatoriskt med lite fauna
Fauna musi byc

Madre Tierra, så himla god mat!
Przepyszne jedzenie i super miejsce, wkładaja uczucie w miksowanie tych owocow!

Puerto Viejo the town

Tym razem odwiedziłam wybrzeże Morza Karaibskiego i turystyczną miejscowość Puerto Viejo. Ta część Kostaryki jest odrębna kulturowo, bliżej jej np. do Jamajki, mieszka tam największy odsetek czarnoskórych w całym kraju, w tych okolicach są też nieliczne w Kostaryce rezerwaty Indian. W dwa dni nie udało mi się tego wszystkiego ogarnąć, ale faktycznie różnice widać po domach i ludziach, króluje muzyka reggae, plus wszędzie czuć i widać marihuanę. Po drodze widziałam też po raz pierwszy plantacje bananów. I dosyć duży karambol, który sprawił, że przez dwie godziny tkwiliśmy autobusem w korku. Przez co dotarłyśmy późno i miałyśmy problem ze znalezieniem noclegu, ale koniec końców trafiłyśmy na bardzo przyjemny hostelik.

Bardzo tanio wynajęłyśmy rowery (to chyba oficjalny model w całej Kostaryce, bardzo praktyczny) i pojechałyśmy wzdłuż wybrzeża 12 km do Manzanillo. Sama miejscowość moim zdaniem niezbyt przytulna, ale po wejściu do parku narodowego plaże jak z fototapet! Woda cieplutka i przejrzysta, fale małe, ach! Drugiego dnia nie miałyśmy już szczęścia do pogody, było pochmurnie, wietrznie i na końcu deszczowo, dużą część dnia spędziłyśmy na plaży w samym Puerto Viejo. Tu już nie mam takich pozytywnych wrażeń, miejscowość jest bardzo komercyjna i nie czułyśmy się tam najbezpieczniej. Koleżance ukradli portfel w sobotnią noc (z nożem w ręku), ale wszystko skończyło się w miarę dobrze. Nie mój klimat, ale rozumiem, że dla wszystkich miłośników rasta to pewnie idealne miejsce. Plus duży plus za najlepsze jedzenie od dawna!

And now something completely different...

I helgen min couchsurfing kompis tog mig på en krokodil safari tur. Vi åkte till en by som heter Tarcoles för att åka båt längst floden och att se massor med krokodiler och fåglar. Sedan tog vi en promenad i närmaste naturreservatet. Naturen är verkligen otroligt här och det är omöjligt att beskriva eller visa på bilderna. Här kommer försöket.

Några snyggingar.
Przystojniaczki. 

Så här med fint utsikt bor krokodilerna.
Tak sobie mieszkają krokodyle, z pięknym widokiem. 

Det var inte den största av krokodilerna som fick mat från den unge mannen.
To nie był największy z krokodyli karmionych przez tego młodego człowieka.

Ibland svårt att se men det finns hundratals djurarter där.
Czasem trudno spostrzec, ale tam kryją sie setki gatunków zwierząt.

W weekend kolega z couchsurfingu zabrał mnie na krokodyle safari. Pojechaliśmy do miejscowości Tarcoles na przejażdzkę po rzece turystyczną łódką, z której mieliśmy okazję zobaczyć mnóstwo krokodyli i ptaków. Potem odwiedziliśmy też najbliższy rezerwat przyrody. Trudno to opisać, albo pokazać na zdjęciach, ale natura jest tu niesamowita!

Natt i San Jose

Igår natt fick jag se ett till ansikte av San Jose. Tillsammans med ett gäng på 25-30 volontärer från organisationen Obras del Espíritu Santo åkte jag till stan för att dela ut mat till hemlösa. Först var det bön i kapellet, de flesta som hjälper till är djupt religiösa. Själv är jag inte det men jag har stor respekt till det här sättet att vara religiös på. Gruppen var jättevarm, väldigt välkomande och stämningen var så bra. Det var folk i alla olika åldrar och i alla möjliga livssituationer. Alla skrattade och kramade om varanda väldigt mycket.

Sedan åkte vi till stan, ett område med hur många hemlösa som helst. En stor del av folk som lever på gatan kommer från Nicaragua. Där var det en bön till med megafonen där alla håll i händerna med varandra. Efteråt började utdelning av mat och kläder. En del folk kom fram själv och fick maten och till de andra tog vi tallrikar och vandrade lite runt för att dela ut. Det jag tyckte om var att precis alla fick maten om de ville, även om de var påverkade och knappt fanns det något kontakt med dem. De flesta verkade dock må ganska bra, livet gjorde bara att de hamnade på gatan. Vi besökte också en familj med hur många barn som helst, många barn hängde vid utdelningsstället, även om det var mellan tolv och ett på natten.

Det var många känslor inblandade men det starkaste var det positiva. Leenden av de som fick mat och våra egna. Jag har aldrig kramat så många hemlösa förut, skrattat och till och med dansat med dem. Det var en bra grej! Det som jag märker här nästan varje dag - de som har minst ler och skrattar mest, från barnen på barnhemmet till de hemlösa. Det ska jag försöka aldrig glömma!

Samtidigt fick jag lite tankar om hemlösa i Sverige och Polen i det sammanhanget. Framför allt det att hemlösa i Sverige är så sällan svenskar (eller de som tigger på gatorna eller i tunnelbanan, vet inte om de verkligen är hemlösa). Jag tänkte på det förut i Stockholm att när jag hade bott i Krakow så fick jag prata med hemlösa då och då, och det var oftast positiv kontakt. I Sverige är det mycket svårare när det inte finns något gemmensamt språk. Jag tror att många vill bara prata med någon då och då, och igår var det ett bra tillfälle för det.

Generellt sett, en positiv erfarenhet men svårt att beskriva. Jag tror att jag kommer att göra det igen under min vistelse här. Jag har förstås inga bilder men jag illustrerar inlägget med lite konst från San Joses gator. Åtminstone en bra sak i San Jose - street art!

W piątek w nocy miałam okazję zobaczyć jeszcze jedną twarz San Jose. Razem z grupą ok 25-30 wolontariuszy z organizacji, w której pracuję pojechałam do miasta, żeby rozdawać jedzenie bezdomnym. Najpierw była modlitwa w kaplicy, większość wolontariuszy jest głęboko religijna. Ja nie, ale mam duży respekt dla osób religijnych w ten sposób (tzn. przekładających swoją wiarę w praktyczne działania). Wszyscy w grupie byli bardzo fajni, otwarci, ciepli i atmosfera była super. Ludzie w każdym możliwym wieku i z różnych środowisk. Wszyscy dużo się śmiali i uściskiwali.

Po modlitwie pojechaliśmy do miasta, do bardzo nieciekawej dzielnicy, gdzie naprawdę jest wielu bezdomnych. Duża część z nich to imigranci z Nikaragui. Na miejscu była jeszcze jedna modlitwa przez megafon i wszyscy w tym czasie trzymali się za ręce. Potem zaczęło się rozdawanie jedzenia i ubrań. Część ludzi podchodziła sama, do innych osób, które siedziały albo spały na ulicy zabieraliśmy talerze z jedzeniem. Podobało mi się, że wszyscy, którzy chcieli dostawali jedzenie, nawet ci z którymi ledwie dało się nawiązać jakiś kontakt przez alkohol albo narkotyki. Większość ludzi wydawała się jednak mieć całkiem nieżle, jak na sytuację, że mieszkają na ulicy. Odwiedziliśmy też jedną rodzinę z mnóstwem dzieci i wiele dzieci kręciło się też wokół naszego miejsca, chociaż było między dwunastą a pierwszą w nocy.

To chyba normalne, że całemu wydarzeniu towarzyszyło dużo różnych odczuć z mojej strony, ale przeważały te pozytywne. Uśmiechy osób, które obdarowywaliśmy i nasze własne. Nigdy wcześniej nie uściskałam tylu bezdomych i nie śmiałam się, a nawet tańczyłam z nimi. Super sprawa! Coś, co widzę tu prawie każdego dnia – ci, którzy mają najmniej, uśmiechają się i śmieją najwięcej, od dzieci z domu dziecka po bezdomnych.. Mam nadzieję, że nigdy tego nie zapomnę!

Myślałam też w tym kontekście o bezdomych w Szwecji i Polsce. Przede wszystkim o tym, że ci w Szwecji bardzo rzadko są Szwedami. O ile wszystkie te osoby żebrzące na ulicach i w metrze w Sztokholmie faktycznie są bezdomne, tego nie wiem. Zauważyłam to już wcześniej, że kiedy mieszkałam w Krakowie, zdarzało mi się czasem rozmawiać z bezdomnymi i zazwyczaj był to pozytywny kontakt. W Szwecji jest to o wiele trudniejsze, bo rzadko kto mówi po szwedzku. Szkoda, bo mam wrażenie, że czasem ludzie potrzebują sobie po prostu z kimś pogadać i w piątek była też do tego dobra okazja.

Ogólnie rzecz biorąc pozytywne doświadczenie, chociaż trudne do opisanie. Myślę, że zrobię to co najmniej jeszcze raz podczas mojego pobytu tutaj. Nie mam oczywiście żadnych zdjęć, ale ilustruję paroma zdjęciami z ulic San Jose. Przynajmniej jedna rzecz, która mi się tu podoba - street art!

Regnperiod / Pora deszczowa

Jag är inte säker om jag tycker bäst om vinter-vinter eller om regnperioden. Nu är det som värst här i San José. Glöm bort alla soliga bilder. Sedan jag kom hit för tre veckor sedan var det bara ett par dagar då det inte regnade. Och när det regnar så är det starkt och i timmar. Det som är bra är att temperaturen aldrig är lägre än 20 grader (fast folk fryser). De flesta dagarna är fina på morgonen (sol eller moln och typ 25-28 grader) och någon gång under dagen, oftast på eftermiddan börjar det regna. Har aldrig sett så mycket vatten på gatorna och så mycket folk med paraplyer. Och det finns ingenting att hoppas för, till skillnad från Sverige eller Polen, man vet det ska regna imorgon också.

Vi hade också en liten jordbävning häromnatten men jag sov och märkte ingenting! Den slog främst i El Salvador men folk säger att det kändes rätt så starkt hos oss också.

Annars känns mitt liv ganska stabiliserat här. Jag var på en jättebra kortfilmsfestival förra helgen med filmer från hela världen, ett par gånger på yoga och har träffat några intressanta människor, både på yoga och via Couchsurfing. Couchsurfing är det bästa jag vet förresten, det är som att ha kompisar som väntar på dig i hela världen!

Det jag tycker är intressant i San José är att se andra stadsdelar, inte bara det tråkiga centrum, kvarteren jag bor i som är ganska trevlig och kvarteren jag jobbar i, som är fattigast och har dåligt rykte. Det är skönt balansera med att upptäcka mysiga kaféer och krogar, tillbringa lite tid i fina miljöer och äta god mat (om maten en annan gång). Vem vet, kanske när regnperioden är slut ska jag börja gilla San José litegrann?

Jag har fortfarande inga foton från stan så den här gången lite till från skolan. Jag gillar de barnen mer och mer varje dag, måste jag säga. Inte själva skolan.

Glöm datorn och projektorn! Här barnen hjälpte mig att göra en liten utställning om Sverige.
Zapomnijcie o komputerach! Dzieci pomogły mi zrobić miniwystawę o Szwecji.

Vi tittar på bilder från Italien med Patrizia. Alltid spännande. Alla barnen vill flytta till Stockholm förresten när de ser bilderna.
Oglądamy zdjęcia z Włoch z Patrizią. Prawie wszystkie dzieci chcą jechać do Sztokholmu, jak oglądają zdjęcia. Szczególnie im się podoba lód. 

Välkommen till klasrummet! Pojken på första planen är min stora gjädje. En av de vildaste barnen på barnhemmet, vi började kolla på bilder och läsa tillsammans, nu är vi typ kompisar och han är villig att samarbeta på lektionerna också. Vi får se hur länge...
Witajcie w naszej klasie! Chłopiec na pierwszym planie cieszy mnie najbardziej. Jest jednym z "najdzikszych" dzieci w domu dziecka. Zaczęliśmy od oglądania zdjeć, potem czytaliśmy razem i teraz jesteśmy nawet kolegami i udało mi się go naklonić do robienia tego, co inne dzieci na lekcji. Zobaczymy na jak długo... 

Nie wiem, czy wolę zimę, czy porę deszczową. Zapomnijcie o wszystkich słonecznych zdjęciach, w San Jose jest pora deszczowa i przez te trzy tygodnie, jak tu jestem nie padało zaledwie przez parę dni. Całe szczęście temperatura nie spada poniżej 20 stopni (chociaż lokalsi marzną). Zazwyczaj scenariusz jest taki sam - rano ładnie (słońce albo chmury, 25-28 stopni) i najczęściej po południu zaczyna lać, mocno i przez parę godzin. Nigdy wcześniej nie widziałam tyle wody na ulicach i tyle ludzi z parasolami. I najgorsze jest to, że nie ma co mieć nadziei, że jutro będzie lepiej, to ta różnica w porównaniu z naszą jesienią, czy zimą.

Mieliśmy też małe trzęsienie ziemi, ale je przespałam. Uderzyło poważnie w El Salvador, ale ludzie mówią, że tu też było nieźle czuć.

Poza tym mniej więcej ustalibizowałam sobie życie tutaj. Byłam na super festiwalu filmów krótkometrażowych w weekend, parę razy byłam na jodze i poznałam parę fajnych ludzi na jodze i przez Couchsurfing. Couchsurfing jest jednym z moich ulubionych owoców internetu, mniej więcej jakby na całym świecie przyjaciele czekali tylko na Twój przyjazd!

Ciekawe w San Jose jest poznawanie innych dzielnic, nie tylko brzydkiego centrum, spokojnej dzielnicy, w ktorej mieszkam i najbiedniejszej i źle osławionej dzielnicy, gdzie pracuję. Fajnie dla balansu poodkrywać przytulne kawiarnie i ciekawe knajpki, nacieszyć się ładnym otoczeniem i dobrym jedzeniem (odcinek o jedzeniu kiedy indziej). Kto wie, może jak skończy się pora deszczowa, polubię to miasto chociaż trochę.

Dalej nie mam żadnych zdjęć z miasta, ale za to mam parę ze szkoły. Lubię te dzieci coraz bardziej każdego dnia. Samą szkołę średnio. 

Skolan

Ok, lite om verkligheten för den ligger långt ifrån fina strander.

Varje dag har jag blandade känslor när det gäller skolan där jag jobbar. Eller "jobbar". Jag sitter där sex timmar varje dag, varav kanske en gör jag något produktivt och en känner jag att jag hjälper till. Jag har det lite svårt att vänja mig till det läget där jag inte förväntas göra något specifikt eller vara ansvarig för något. Personalen är trevlig men ignorerar oss mer eller mindre, även om vi pratar kommunikativt spanska. Folk på mottagande organisationen säger att det är en del av kulturskillnader och att volontärer härifrån är förvanade över att de har uppgifter att göra och att det är mer som ett jobb i Europa. Det som gör mina dagar meningsfulla är därför små stunder med enstaka barn. Jag har berättat ganska mycket om Sverige och det som är mest intressant är snö, kylan och att det finns en kung och princessor. Polen är spännande på grund av den polska påven.

En annan sak är att det gör lite ont att se hur de hanterar barnen ibland. Då inser jag hur "svensk" jag har redan blivit för många situationer känner jag igen från min egen skola i Polen (fast det var för 20 år sedan!). Saker som att säga att de är hopplösa och sämsta, konstiga straffar, att betona skillnader mellan pojkar och flickor, att säga att alla födds med samma möjligheter men vissa är bara lata, det med att de förväntas sitta stilla i bänkarna hela tiden utan att göra något och att de får väldigt lite lek ute även om de har en lekplats och en park. Uff! Men då påminner jag mig sjäv om hur BRA det är att de har den här skolan för annars skulle de hamna på gatan. Hur konstig den nu är från västeuropeiskt perspektiv, så inser jag att den kan verkligen ändra mycket i deras liv. Särskilt för de som bor i barnhemmet, otroligt!

För övrigt är jag lite positivt förvånad av mig själv att jag kan ändå tålamodigt sitta och observera och känna mig lugnt i så pass många timmar även om jag har de blandade känslorna. Nu kommer bilder!

Lite snöflingorspyssel.
Wycinanie śnieżynek,  kochają to. 

Guerilla läsning. Just den stunden var det förbjudet. Böcker i skolan är en annan historia. De fungerar mest som underlägg och en sak att kasta på kompisar.
Nielegalne czytanie (akurat wtedy nie było wolno). Książki w tej szkole używa się głównie jako podkładki lub broń przeciwko kolegom. 

På barnhemmet. Jag brukar luncha där för det är det enda stället man kan få tag på grönsaker.
W domu dziecka. Jadam tam, bo to jedyne miejsce, gdzie mają warzywa. 

Firandet. 12 oktober är dagen då Columbus upptäckte Amerika. Verkar vara stor helg här.
Obchody Dnia odkrycia Ameryki.

Gracias Patrizia por las fotos!!!

Ok, trochę o rzeczywistości, która jest daleko od pięknych plaż. 

Każdego dnia mam mieszane odczucia, co do szkoły, w której pracuję. "Pracuję", bo spędzam tam sześć godzin dziennie, z czego jedną robię coś produktywnego i jedną, czuję że w czymś pomagam. Ciężko mi się przyzwyczaić do sytuacji, gdzie niczego się ode mnie nie oczekuje i nie mam żadnej odpowiedzialności. Personel jest miły, ale nas raczej ignoruje, pomimo, że komunikatywnie mówimy po hiszpańsku. Podobno to rzecz kulturowa, mówią w organizacji, która się nami opiekuje, bo wolontariusze z Kostaryki w Europie dziwią się, że dostają zadania do wykonania i że to prawie, jak w prawdziwej pracy. Cóż, staram się jak mogę nacieszyć małymi chwilami z dziećmi. Opowiadam im trochę o Szwecji, najpopularniejsze tematy to śnieg, zimno i król i księżniczki. Z Polski Jan Paweł II. 

Druga rzecz, że boli mnie czasem, jak widzę, jak oni traktują dzieci. Trochę "zeszwedziałam" w tym temacie, bo wiele sytuacji pamiętam z własnej szkoły (chociaż to było 20 lat temu!). Np. mówienie im, że są do niczego i że są najgorsi albo że wszyscy się rodzą z takimi samymi możliwościami, ale niektórzy są leniwi, dziwne kary, podkreślanie różnic między dziewczynkami i chłopcami, kazanie im siedzieć cicho i bez ruchu w ławkach nie robiąc nic i fakt, że mają bardzo mało czasu na zewnątrz, pomimo tego, że jest ogrodzony plac zabaw i park! Wtedy muszę sobie przypominać, jak to DOBRZE, że te dzieci mają tę szkołę, bo inaczej byłyby na ulicy. Nieważne jak dziwna z zachodnioeuropejskiej perspektywy ta szkoła jest, ważne, że wielu dzieciom naprawdę w życiu pomoże. Szczególnie tym, które mieszkają w domu dziecka, i to jest super!

Poza tym aż sama się sobie dziwię, że daję radę tyle czasu siedzieć i spokojnie obserwować, co się dzieje, pomimo tych mieszanych uczuć. Dobra lekcja cierpliwości, przyda mi się!

Montezuma

Jag och tre andra volontärtjejer tog 1,5 dag ledigt i helgen för att åka till Montezuma, världens lilla paradis! Det tog ca 6 timmar med bus och färjan från San José och eftersom det är låg turistsäsong nu och det finns så mycket gott omkring, kändes det verkligen paradisaktigt.

Jag saknar ord för att beskriva allt där. Vi promenerade längst finaste strander den första dagen och sedan fick vi se hur bebis-sköldpaddor från inkubatorer släpptes in till havet. Den andra hyrde jag en cykel och cyklade en sagolik väg till Cabo Blanco - Costa Ricas första naturreservat som startades av en svensk i 1963. Fascinerande historia förresten. Där vandrade jag ett par timmar (ett svenskt spår hette det), otroligt upplevelse att vara där helt ensam och få se och höra många djur, framför allt fåglar och fjärilar, men också apor och större djur. Och alla otroliga växter också. Sista dagen tog jag en yoga klass ute på verandan, typ 15 m från Stilla havet (tänk er stämningen) för att avsluta utflykten vid fina vattenfall.

Nu är jag tillbaka i regninga smutsiga San José och det känns som hela helgen var en dröm...

Mest chillade hostel i världen. Najbardziej wyczilowany hostel świata. Pura vida!

Playa Grande

Nyligen utkläckta sköldpaddor på väg till havet.
Dopiero co wyklute żółwie w drodze do oceanu. 

Montezuma the town. 

Sådana vägar fick jag cykla på.
Rowerować po takich drogach!

En by. Wioska. 

Trochę fauny. 

Jag har sett faktiskt fler i byn men den lyckliga apan bor i skogen.
Więcej ich w wiosce, ale ta szczęściara mieszka w lesie. 

Cabo Blanco. 

Superkända vattenfallet. Słynny wodospad. 

W weekend ja i trzy inne wolontariuszki wzięłyśmy trochę wolnego i pojechałyśmy do małego raju, zwanego Montezuma! 6 godzin drogi autobusem i promem z San José. Jest poza sezonem, a wspaniałości tak wiele, że prawie nigdzie nie było ludzi, także uczucie było naprawdę rajskie.

Trudno opisać to wszystko! Pierwszego dnia przeszyśmy dobrych parę kilometrów wzdłuż plaż, a co jedna to piękniejsza. Pierwszy raz doświadczyłam oceanu (Pacyfik), siła fal wymiata. Pierwszy raz uzyłam też kremu z filtrem 80. Po południu miałyśmy też okazję zobaczyć, jak małe żółwiki wykluwają się ze specjanych inkubatorów, żeby rozpocząć swoją pierwszą podróż w świat! 

Drugiego dnia nie mogłam sobie odmówić przyjemności wynajęcia roweru i bajeczną drogą przejechałam się do rezerwatu przyrody Cabo Blanco. Tu zaskoczenie - był to pierwszy rezerwat przyrody w Kostaryce i został założony przez Szweda w 1963 roku. Fascynująca historia, jak ktoś ma ochotę się zagłębiać. Tam przeszłam się dobrych parę godzin "szwedzkim szlakiem". Niesamowite uczucie być tam samemu i widzieć i słyszeć tyle zwierząt i niesamowitych rośin. Jak te słynne niebieskie motyle, kapucynki i mnóstwo ptaków. Dla zaniepokojonych - na wejściu wpisuje się do książki gości, dostaje mapę, instrukcje i jest tylko jedna ścieżka, także nie sposób się zgubić (W ten dzień było w środku tylko 6 osób).

Ostatni dzień rozpoczęłam lekcją jogi na werandzie, jakieś 15 metrów od oceanu, a potem wyprawiłam się jeszcze na wodospady. Czad!

A teraz jestem z powrotem w deszczowym i brudnym San José i to wszystko wydaje się jak sen...

Djurparken på jobbet / Zdjęcia z zoo w pracy

Djurparken på mitt jobb. Zoo u mnie w pracy

Skolan där jag jobbar i bakrunden, annars bara små andar, ett lejon och en gris.
Nie mylicie się, to kaczuszki, lew, świnia, a w tle budynek mojej szkoły ze scenami biblijnymi. 

Det är färre och färre av dem i Costa Rica. Den här stackarn sitter på djurparken.
Coraz ich mniej w Kostaryce, a ten biedaczek siedzi w klatce.

En liten dum film men jag tycker att det är så roligt när papegojan pratar. 

Mały głupi filmik, ale mnie śmieszy, jak ta papuga gada.