Det har gått två veckor sedan jag lämnade Costa Rica så dags för en liten sammanfattning. Det var tre mycket
annorlunda månader i mitt liv då inget var som vanligt. Jag är van
vid att bo ensam och där fick jag en stor familj och en ”lilla
syster” att dela rum med. Jag äter oftast vegetariskt och jag fick
byta till ris-bönor-och-kött kost. Mitt jobb som barnbibliotekarie
bytte jag till en tjänst på en skola och ett barnhem. Från en lugn
ort till Costa Ricas hektiska huvudstad, från svensk höst till
tropiska regnperiod – man blev tvungen att glömma bort alla sina
rutiner och ta emot allt nytt som händer varje dag. Det tycker jag
var en av de mest spännande saker med att åka på ett
volontärprojekt – väldigt uppfriskande och man får ett helt nytt
perspektiv på sitt vanliga liv.
Nu, efter bara några
dagar tillbaka i Sverige, ser jag allt omkring med nya ögon och jag
uppskattar många små saker som jag skulle aldrig lägga märke till
förut, till exempel alla hus verkar så fina utan galler och
taggtrådar och jag behöver inte vara rädd för bilar eller för
att vara ute på kvällarna. Det känns också skönt att vara tillbaka på jobbet där min kompetens tas till vara.
Samtidigt har jag kvar massor av fina
bilder från Costa Rica i mitt huvud, som jag aldrig kommer att
glömma. Jag är absolut förtjust i rikedomen av costaricansk natur,
allt från fina stränder, olika typer av skogar till höga berg och
vulkaner. Annat som stannar med mig för alltid är stunder jag
tillbringade med nya vänner och särskilt med barnen från
barnhemmet. Det var oväntad för mig att jag blev så nära en liten
grupp barn och att vi kunde lära varandra så mycket. Även om jag
inte upplevde att varje dag på mitt projekt var meningsful, just vänskapen med den lilla gruppen är ovärderligt för mig.
Jag tror att en del
av saker som jag har lärt mig under de tre månaderna är jag kanske
inte medveten om än. Det är jag säker på är att min spanska blev
betydligt bättre och att jag fick utveckla några personliga
egenskaper som tålamod och öppenhet mot andra människor. Det
var också en viktig lektion om världen, till exempel om samhället
med stora
klasskillnader, om fattigdomen, om hur en ganska stor
hjälporganisation fungerar. Jag fick det också en gång till i
livet bekräftat att människor är lika oavsett var i världen de
lever.
Det är många som frågar mig om folk är verkligen så lyckliga där i Costa Rica som en viss undersökning visar. När jag åkte dit så trodde jag också att jag kommer att upptäcka någon hemlig sanning men jag kan tyvärr inte bekräfta att de är lyckligare än någon annan nation jag känner. Det vanliga livet i San José verkar ganska tufft med folk som jobbar många timmar och spenderar väldigt mycket i trafiken. Ganska stora klasskillnader hjälper inte i lyckan. De som lever på landet fick jag inte lära känna lika mycket men även om de kan njuta av den fina naturen, är de ofta på gränsen till fattigdomen, så de såg inte super lyckliga ut heller. Å andra sidan, när man tänker på Costa Ricans fridfulla historia och att det som många andra länder området spenderar på krig går till utbildning och hälsa, så är det något som gör det landet mycket speciellt. Och folk bara tar det lungt mer än i Europa.
Nu när jag är tillbaka är allt samma men ändå annorlunda. Jag är glad att jag åkte till Costa Rica och det var nästan precis som jag hade förväntat mig - jag ändrade perspektivet, jag lärde mig saker och jag gjorde en liten skillnad. En erfarenhet som jag kan varmt rekommendera!
Några saker jag kommer aldrig att glömma:
Kilka rzeczy, których na pewno nie zapomnę:
Soluppgången från Chirripó. Wschód słońca ze szczytu Chirripó. |
Cykeltur i Guanacaste. Wycieczka rowerowa po Guanacaste. |
Mina kära barn. Moje ukochane dzieci. |
En till soluppgång. Jeszcze jeden wschód słońca. |
Bästa zipline så länge. Najlepszy zipline do tej pory. |
Sagoskogar. Lasy, jak z bajki. |
Alla djur jag har sett! Wszystkie zwierzęta, które udało mi się zobaczyć! |
Minęły dwa
tygodnie odkąd opuściłam Kostarykę, więc przyszedł czas na małe
podsumowanie. Były to trzy bardzo inne miesiące w moim życiu,
gdzie nic nie było tak jak zwykle. Jestem przyzwyczajona do
mieszkania samej, a tam dostałam dużą rodzinę i młodszą
”siostrę” do dzielenia pokoju. Zazwyczaj jem wegetariańsko i
musiałam się przestawić na dietę ryż-fasola-mięso. Moją pracę
bibliotekarki zamieniłam na szkołę i dom dziecka. Ze spokojnej
okolicy do zdecydowanie niespokojnej stolicy Kostaryki, ze szwedzkiej
jesieni do tropikalnej pory deszczowej – zostałam zmuszona do
porzucenia wszystkich swoich przyzwyczajeń i do przyjmowania jak
leci wszystkich nowości każdego dnia. To według mnie jedna z
najlepszych rzeczy w projektach wolontariackich – bardzo
odświeżające i daje zupełnie nową perspektywę na normalne
życie.
Teraz, po zaledwie
paru dniach w Szwecji, widzę wszystko dookoła nowymi oczami i
doceniam rzeczy, których wcześniej nie zauważałam, np. że domy
bez krat i drutów kolczastych są takie piękne i że nie muszę się
obawiać samochodów albo wychodzenia samej wieczorem. Fajnie jest
też wrócić do pracy, gdzie wykorzystuję w pełni swoje
kompetencje.
Jednocześnie mam w
głowie mnóstwo pięknych obrazów z Kostaryki, których nigdy nie
zapomnę. Jestem absolutnie zachwycona bogactwem tamtejszej natury,
wszystkim od pięknych plaży, przez różne typy lasów, po góry i
wulkany. Inna rzecz, która zostanie ze mną na zawsze to chwile,
które spędziłam z nowymi przyjaciółmi, a szczególnie z dziećmi
z domu dziecka. Zaskoczyło mnie, że tak się zbliżyłam do tej
małej grupki dzieci i że mogliśmy się tyle nazwajem nauczyć.
Nawet jeśi nie każdy dzień na projekcie był dla mnie sensowny, to
właśnie przyjaźń z tymi dziećmi jest dla mnie bezcenna.
Mam wrażenie, że
są rzeczy których nauczyłam się w ciągu tych trzech miesięcy, o
których jeszcze nie zdaję sobie sprawy. To, co wiem z pewnością
to to, że moj hiszpański zdecydowanie się polepszył i miałam
szansę rozwinąć takie cechy, jak cierpliwość i otwartość na
innych ludzi. Była to także ważna lekcja o świecie, np. o
społeczeństwie z dużymi różnicami klasowymi, o biedzie, o tym
jak funkcjonuje dość duża organizacja charytatywna. Jeszcze raz
potwierdziło się też dla mnie, że ludzie są wszędzie tacy sami.
Wiele osób pyta
mnie, czy ludzie w Kostaryce faktycznie są tacy szcześliwi, jak
pokazuje jedno badanie. Kiedy się tam wybierałam też miałam
nadzieję, że odkryję jakąś ukrytą prawdę, ale niestety nie
mogę potwierdzić, żeby Kostarykanie byli szczęśliwsi od jakiegoś
innego narodu, który znam. Zwykłe życie w San Jose wydaje się
dosyć ciężkie, ludzie pracują wiele godzin tygodniowo i spędzają
dużo czasu w korkach. Duże różnice klasowe raczej nie pomagają
szcześliwości. Nie miałam szansy tak dobrze poznać ludzi, którzy
mieszkają na wioskach, ale oni, nawet jeśli moga nacieszyć się
piękną naturą, żyją często na granicy z ubóstwem, więc też
nie wyglądali na super szczęśliwych. Z drugiej strony, jeśli
pomyśleć o pokojowej historii Kostaryki i o tym, że to, co inne
kraje w okolicy wydają na wojny, idzie na edukację i służbę
zdrowia, nie da się zaprzeczyć, że jest w tym kraju coś
specjalnego. No i ludzie są po prostu bardziej wyluzowani niż w
Europie.
Teraz, kiedy
wróciłam, wszystko jest takie same, ale jednak inne. Cieszę się,
że pojechałam do Kostaryki i prawie wszystko było zgodne z moimi
oczekiwaniami – zmieniłam perspektywę, nauczyłam się nowych
rzeczy i zrobiłam małą różnicę. Doświadczenie, które mogę
gorąco polecić!