söndag 11 januari 2015

Sammanfattning / Podsumowanie


Det har gått två veckor sedan jag lämnade Costa Rica så dags för en liten sammanfattning. Det var tre mycket annorlunda månader i mitt liv då inget var som vanligt. Jag är van vid att bo ensam och där fick jag en stor familj och en ”lilla syster” att dela rum med. Jag äter oftast vegetariskt och jag fick byta till ris-bönor-och-kött kost. Mitt jobb som barnbibliotekarie bytte jag till en tjänst på en skola och ett barnhem. Från en lugn ort till Costa Ricas hektiska huvudstad, från svensk höst till tropiska regnperiod – man blev tvungen att glömma bort alla sina rutiner och ta emot allt nytt som händer varje dag. Det tycker jag var en av de mest spännande saker med att åka på ett volontärprojekt – väldigt uppfriskande och man får ett helt nytt perspektiv på sitt vanliga liv.

Nu, efter bara några dagar tillbaka i Sverige, ser jag allt omkring med nya ögon och jag uppskattar många små saker som jag skulle aldrig lägga märke till förut, till exempel alla hus verkar så fina utan galler och taggtrådar och jag behöver inte vara rädd för bilar eller för att vara ute på kvällarna. Det känns också skönt att vara tillbaka på jobbet där min kompetens tas till vara.

Samtidigt har jag kvar massor av fina bilder från Costa Rica i mitt huvud, som jag aldrig kommer att glömma. Jag är absolut förtjust i rikedomen av costaricansk natur, allt från fina stränder, olika typer av skogar till höga berg och vulkaner. Annat som stannar med mig för alltid är stunder jag tillbringade med nya vänner och särskilt med barnen från barnhemmet. Det var oväntad för mig att jag blev så nära en liten grupp barn och att vi kunde lära varandra så mycket. Även om jag inte upplevde att varje dag på mitt projekt var meningsful, just vänskapen med den lilla gruppen är ovärderligt för mig.

Jag tror att en del av saker som jag har lärt mig under de tre månaderna är jag kanske inte medveten om än. Det är jag säker på är att min spanska blev betydligt bättre och att jag fick utveckla några personliga egenskaper som tålamod och öppenhet mot andra människor. Det var också en viktig lektion om världen, till exempel om samhället med stora klasskillnader, om fattigdomen, om hur en ganska stor hjälporganisation fungerar. Jag fick det också en gång till i livet bekräftat att människor är lika oavsett var i världen de lever. 

Det är många som frågar mig om folk är verkligen så lyckliga där i Costa Rica som en viss undersökning visar. När jag åkte dit så trodde jag också att jag kommer att upptäcka någon hemlig sanning men jag kan tyvärr inte bekräfta att de är lyckligare än någon annan nation jag känner. Det vanliga livet i San José verkar ganska tufft med folk som jobbar många timmar och spenderar väldigt mycket i trafiken. Ganska stora klasskillnader hjälper inte i lyckan. De som lever på landet fick jag inte lära känna lika mycket men även om de kan njuta av den fina naturen, är de ofta på gränsen till fattigdomen, så de såg inte super lyckliga ut heller. Å andra sidan, när man tänker på Costa Ricans fridfulla historia och att det som många andra länder området spenderar på krig går till utbildning och hälsa, så är det något som gör det landet mycket speciellt. Och folk bara tar det lungt mer än i Europa.

Nu när jag är tillbaka är allt samma men ändå annorlunda. Jag är glad att jag åkte till Costa Rica och det var nästan precis som jag hade förväntat mig - jag ändrade perspektivet, jag lärde mig saker och jag gjorde en liten skillnad. En erfarenhet som jag kan varmt rekommendera!  

Några saker jag kommer aldrig att glömma:
Kilka rzeczy, których na pewno nie zapomnę:

Soluppgången från Chirripó. Wschód słońca ze szczytu Chirripó.

Cykeltur i Guanacaste. Wycieczka rowerowa po Guanacaste.

Mina kära barn. Moje ukochane dzieci.

En till soluppgång. Jeszcze jeden wschód słońca.



Bästa zipline så länge. Najlepszy zipline do tej pory.

Sagoskogar. Lasy, jak z bajki.

 
Alla djur jag har sett! Wszystkie zwierzęta, które udało mi się zobaczyć!

 

Minęły dwa tygodnie odkąd opuściłam Kostarykę, więc przyszedł czas na małe podsumowanie. Były to trzy bardzo inne miesiące w moim życiu, gdzie nic nie było tak jak zwykle. Jestem przyzwyczajona do mieszkania samej, a tam dostałam dużą rodzinę i młodszą ”siostrę” do dzielenia pokoju. Zazwyczaj jem wegetariańsko i musiałam się przestawić na dietę ryż-fasola-mięso. Moją pracę bibliotekarki zamieniłam na szkołę i dom dziecka. Ze spokojnej okolicy do zdecydowanie niespokojnej stolicy Kostaryki, ze szwedzkiej jesieni do tropikalnej pory deszczowej – zostałam zmuszona do porzucenia wszystkich swoich przyzwyczajeń i do przyjmowania jak leci wszystkich nowości każdego dnia. To według mnie jedna z najlepszych rzeczy w projektach wolontariackich – bardzo odświeżające i daje zupełnie nową perspektywę na normalne życie.

Teraz, po zaledwie paru dniach w Szwecji, widzę wszystko dookoła nowymi oczami i doceniam rzeczy, których wcześniej nie zauważałam, np. że domy bez krat i drutów kolczastych są takie piękne i że nie muszę się obawiać samochodów albo wychodzenia samej wieczorem. Fajnie jest też wrócić do pracy, gdzie wykorzystuję w pełni swoje kompetencje.

Jednocześnie mam w głowie mnóstwo pięknych obrazów z Kostaryki, których nigdy nie zapomnę. Jestem absolutnie zachwycona bogactwem tamtejszej natury, wszystkim od pięknych plaży, przez różne typy lasów, po góry i wulkany. Inna rzecz, która zostanie ze mną na zawsze to chwile, które spędziłam z nowymi przyjaciółmi, a szczególnie z dziećmi z domu dziecka. Zaskoczyło mnie, że tak się zbliżyłam do tej małej grupki dzieci i że mogliśmy się tyle nazwajem nauczyć. Nawet jeśi nie każdy dzień na projekcie był dla mnie sensowny, to właśnie przyjaźń z tymi dziećmi jest dla mnie bezcenna.

Mam wrażenie, że są rzeczy których nauczyłam się w ciągu tych trzech miesięcy, o których jeszcze nie zdaję sobie sprawy. To, co wiem z pewnością to to, że moj hiszpański zdecydowanie się polepszył i miałam szansę rozwinąć takie cechy, jak cierpliwość i otwartość na innych ludzi. Była to także ważna lekcja o świecie, np. o społeczeństwie z dużymi różnicami klasowymi, o biedzie, o tym jak funkcjonuje dość duża organizacja charytatywna. Jeszcze raz potwierdziło się też dla mnie, że ludzie są wszędzie tacy sami.

Wiele osób pyta mnie, czy ludzie w Kostaryce faktycznie są tacy szcześliwi, jak pokazuje jedno badanie. Kiedy się tam wybierałam też miałam nadzieję, że odkryję jakąś ukrytą prawdę, ale niestety nie mogę potwierdzić, żeby Kostarykanie byli szczęśliwsi od jakiegoś innego narodu, który znam. Zwykłe życie w San Jose wydaje się dosyć ciężkie, ludzie pracują wiele godzin tygodniowo i spędzają dużo czasu w korkach. Duże różnice klasowe raczej nie pomagają szcześliwości. Nie miałam szansy tak dobrze poznać ludzi, którzy mieszkają na wioskach, ale oni, nawet jeśli moga nacieszyć się piękną naturą, żyją często na granicy z ubóstwem, więc też nie wyglądali na super szczęśliwych. Z drugiej strony, jeśli pomyśleć o pokojowej historii Kostaryki i o tym, że to, co inne kraje w okolicy wydają na wojny, idzie na edukację i służbę zdrowia, nie da się zaprzeczyć, że jest w tym kraju coś specjalnego. No i ludzie są po prostu bardziej wyluzowani niż w Europie.

Teraz, kiedy wróciłam, wszystko jest takie same, ale jednak inne. Cieszę się, że pojechałam do Kostaryki i prawie wszystko było zgodne z moimi oczekiwaniami – zmieniłam perspektywę, nauczyłam się nowych rzeczy i zrobiłam małą różnicę. Doświadczenie, które mogę gorąco polecić!