Till min förvåning
blev jag så rörd under min sista dag på projektet att jag
grät när jag fick säga adjö till barnen på barnhemmet. Det var
inte ens planerat som en del av mitt projekt att jag ska tillbringa
så mycket tid där men det bara blev så. Jag tyckte bäst om att
vara där under de senaste veckorna då det hände mindre och mindre
i skolan – först på grund av att barnen fick plugga till sina
prov och sedan för att det var lovstämning och de hade ingen lust
att göra något. Däremot nio underbara barn på barnhemmet ville
alltid göra lite pyssel och varje dag välkomnade mig med ”Kasia!!!
Vad ska vi göra idag?”. När jag började jobba på skolan, skulle
jag aldrig tro att de barnen ska jag trivas bäst med. När de är i
skolan beter de sig ganska dåligt, de vill inte samarbeta och inte
sällan är de aggresiva mot andra barn och lärare. När de är
hemma kan de vara lite jobbiga också men det går inte att jämföra.
Oftast är de glada, villiga att pyssla, leka, prata, krama. Jag får
tyvärr inte publicera foton på de barnen men ni får se några av
de fina bilder jag fick från dem.
Jo mer tid
tillbringade jag på barnhemmet, desto oftare tänkte jag på att en
dag i framtiden skulle jag kunna adoptera ett barn. Då kom det en
nyhet att ett par syskon kommer att bli adopterad till USA i januari.
Jag blev så glad för deras skull, särskilt att det inte är så
ofta man adopterar så pass stora barn (9 och 12 år) och att pojken
har säkert någon slags syndrom – han är mycket inteligent men
har problem med sociala relationer och med att anpassa sig. Jag är
säker på att de ska få rätt utbildning och en chans för ett
mycket bättre liv. Deras adoptiva föräldrar gjorde fina böcker
men foton på deras nya hem, nya familj och nya stad så jag fick
föreställa mig lite gran hur det kommer att se ut för dem.
Gjorde jag skillnad
då? Jo, lite, tror jag. Jag tror att all tid jag spenderade med
barnen på barnhemmet då vi verkligen GJORDE något tillsammans har
större betydelse för dem än att få godis och leksaker som ingen
sedan leker med dem. Jag har märkt också att allt pyssel vi gjorde
väckte deras kreativitet, för de började göra saker själva när
jag inte var där. Och det fanns igen som skulle läsa för dem! För
de andra barnen, som jag fick spontant bekräftat av en lärare, det
viktigaste var att få träffa personer med annan bakgrund. De flesta
sällan går ut sin kvarter, har ganska tuffa förhållanden hemma
och upprepar samma scenario – tjejer blir tonårsmammor och killar
ofta hamnar i kriminalvärlden. Jag ser inte särskilt ljus framtid
för de flesta barnen men sanningen är att några stycken hade
genuint intresse i vilka länder vi volontärer kommer ifrån och
vilken utbildning eller jobb vi har. Det är bara att hoppas att vi
har inspirerat dem lite till att upptäcka något utanför deras
kvarter.
Samma dag flyttade
jag också ut från min världsfamilj, här hade jag inte lika starka
känslor. Även om de är bra människor, har jag inte utvecklat
någon nära relation till dem. Nu är jag kvar i Costa Rica två
veckor till som en liten semester innan jag kommer tillbaka till mitt
vanliga liv. Jag ska upptäcka lite mer av landet med mina kompisar
både härifrån och från Sverige. Rapporten från resorna och en
större sammanfatning av min vistelse här kommer i fortsättningen!
Sama się zdziwiłam,
ale popłakałam się, jak przyszło mi się pożegnać z dziećmi z
domu dziecka. To nawet nie było w planie projektu, żebym spędziła
tam tak dużo czasu, ale tak wyszło, że najlepiej czułam się
właśnie tam podczas ostatnich tygodni. W szkole działo się coraz
mniej, najpierw z powodu przygotowań do egzaminów, czy
sprawdzianów, a potem przez przedwakacyjną atmosferę. Za to
dziewiątka wspaniałych dzieci z domu dziecka zawsze miała ochotę,
żeby coś zrobić i zawsze witały mnie ”Kasia!!! Co dzisiaj
robimy?”. Nigdy bym nie pomyślała, że to właśnie z tymi
dziećmi będę mieć najlepszy kontakt, bo na początku to właśnie
te dzieci sprawiały najwięcej problemów w szkole, najczęściej
nie chciały współpracować i były agresywne w stosunku do innych
dzieci i nauczycieli. W swoim domu też potrafią psocić, ale jest
to nie do porównania. Najczęściej są wesołe i chcą coś robić,
bawić się, rozmawiać, przytulać. Niestety nie mogę opublikować
zdjęć tej wesołej grupki, ale możecie zobaczyć parę rysunków,
które od nich dostałam.
Im więcej czasu
spędzałam w somu dziecka, tym częściej myślałam o tym, że
kiedyś w przyszłości mogłabym kogoś adoptować. Wtedy
dowiedziałam się, że jedna para rodzeństwa zostanie adoptowana do
USA w styczniu. Niespodziewana wiadomość, ale bardzo się
ucieszyłam, szczególnie, że rzadko się zdarza adopcja tak dużych
dzieci (9 i 12 lat), a młodszy brat ma zapewne jakiś syndrom, bo
jest bardzo inteligentny, ale ma problemy z relacjami społecznymi,
dostosowaniem się itp. Na pewno pójdą do odpowiedniej szkoły i
dostaną szansę na pod wieloma względami lepsze życie. Nowi
rodzice zrobili fotoksiążki ze zdjęciami nowego domu, nowej
rodziny i nowego miasta, także mogę sobie chociaż trochę
wyobrazić, jak będzie wygladało ich nowe życie.
A zatem, czy
zrobiłam różnicę? Myślę, że trochę tak. Wydaje mi się, że
cały ten czas, który spędziłam z dziećmi, gdzie faktycznie coś
razem ROBILIŚMY jest o wiele ważniejszy dla nich od wszystkich
słodyczy i zabawek, które dostają, a którymi potem nie ma się
kto z nimi bawić. Zauważyłam też, że wszystkie rzeczy z papieru,
które robiliśmy, pobudziły w dzieciach kreatywność, bo zaczęły
wymyślać swoje własne rzeczy pod moją nieobecność. I nie było
nikogo, kto by im poczytał! Dla innych dzieci, co zostało mi
spontanicznie potwierdzone przez jedną nauczycielkę, najważniejsza
była możliwość spotkania osób z innego środowiska niż one
same. Większość z nich nigdy nie wychodzi poza swoją dzielnicę,
mają dosyć trudne warunki w domach i często powtarzają ten sam
scenariusz – dziewczyny wcześnie zostają matkami, a chłopcy
wkraczają na drogę kryminalną. Nie widzę kolorowo przyszłości
większości tych dzieci, które spotkałam, ale prawdą jest, że
kilka z nich wykazywało szczere zainteresowanie tym, z jakich krajów
pochodzę ja i inni wolontariusze, do jakiej szkoły chodzliśmy, czy
jaką mamy pracę. Pozostaje tylko mieć nadzieję, że trochę ich
zainspirowaliśmy do poszerzenia horyzontów i wyjścia poza swoja
dzielnicę.
Tego samego dnia
wyprowadziłam się też z domu mojej rodziny goszczącej, ale nie
miałam równie silnych uczuć z tym związanych. Nawet jeśli
uważam, że to dobrzy ludzie, nie nawiązalliśmy szczególnie
bliskich relacji. Teraz mam dwa tygodnie wakacji w Kostaryce zanim
wrócę do swojego normalnego życia. Mam zamiar odkryć jeszcze
trochę tego kraju z moimi znajomymi zarówno stąd, jak i ze
Szwecji. Relacja z podróży i jakieś większe podsumowanie mojego
pobytu w Kostaryce następnym razem!
